Martwy ciąg to jedno z najbardziej fundamentalnych ćwiczeń w treningu siłowym, które angażuje wiele grup mięśniowych. Wśród różnych wariantów tego ćwiczenia, dwa najpopularniejsze to martwy ciąg sumo i klasyczny. Te dwie wersje różnią się techniką wykonania, a co za tym idzie, zaangażowaniem poszczególnych grup mięśniowych. W tym artykule przyjrzymy się bliżej tym różnicom, aby pomóc Ci zdecydować, która wersja będzie dla Ciebie najbardziej odpowiednia.
[—ATOC—]
[—TAG:h2—]
Porównanie techniki – martwy Ciąg sumo vs klasyczny
Podstawowa różnica między martwym ciągiem sumo a klasycznym polega na szerokości ustawienia stóp. W martwym ciągu sumo stajemy o wiele szerzej i sztangę łapiemy od wewnętrznej strony ud. W klasyku stopy ustawiamy mniej więcej na szerokość barków i sztangę łapiemy od zewnętrznej strony ud. Szerokie ustawienie stóp w martwym ciągu sumo sprawia, że podczas ćwiczenia mamy bardziej pionową pozycję tułowia.
Zaangażowanie mięśni
Najistotniejszą różnicą między tymi dwoma ćwiczeniami jest inny poziom zaangażowania poszczególnych grup mięśniowych. W martwym ciągu sumo mocniej pracują czworogłowe uda, przywodziciele i pośladkowy średni. Natomiast w martwym ciągu klasycznym mocniej angażowane są prostownik pleców, pośladkowy wielki i dwugłowe uda.
Dla kogo jest martwy ciąg sumo, a dla kogo martwy ciąg klasyczny?
Wybór między martwym ciągiem sumo a klasycznym zależy od wielu czynników, w tym od anatomii ciała, proporcji włókien mięśniowych, zdolności biomechanicznych, a nawet długości rąk. Aby sprawdzić, która wersja będzie dla nas lepsza, warto przetestować obie na kilku treningach.
Podsumowanie
Martwy ciąg sumo i klasyczny to dwa różne warianty tego samego ćwiczenia, które różnią się techniką wykonania i zaangażowaniem poszczególnych grup mięśniowych. Wybór między nimi zależy od indywidualnych preferencji i budowy ciała. Bez względu na to, którą wersję wybierzesz, pamiętaj o prawidłowej technice i bezpieczeństwie podczas treningu.
Leave a comment